Als ik tijdens een netwerkbijeenkomst in gesprek raak met collega ondernemers dan wil men graag zo snel mogelijk weten wat je doet. Je hoort het goed, ze willen weten wat je doet en niet wie je bent. Tijd is geld dus waarom zou je je kostbare tijd verspillen om er echt achter te komen met wie je in gesprek bent? Gewoon pats boem recht op je doel af. Nu moet ik zeggen dat het vaak ook de meest veilige weg is want stel je voor dat jij zelf ook antwoord moet geven op de vraag wie je bent? Scary toch, of valt het wel mee? Het plaatje dat men in hun hoofd heeft bij de rol of functie die je uitvoert in business moet wel kloppen met wat ze voor hen zien want anders zou je brein zomaar spontaan in een spagaat kunnen schieten. De titel van mijn blog “I AM TALKING NOT MY SHOES” lijkt misschien op het eerste gezicht vreemd maar dekt precies de lading van deze blog. Ik nodig je daarom om uit om de volledig blog te lezen.

Ik laat ondernemers vaak eerst een antwoord geven op een door hen zelf gestelde vraag. We hebben het dan concreet over de standaard vraag “Cor, wat doe jij in business ?”. Dit klinkt misschien onlogisch maar ik nodig je toch uit het een keer te testen. Meestal stop ik de naam badge die ik bij een netwerkbijeenkomst of lezing bij binnenkomst krijg direct in mijn binnenzak. Het is toch heerlijk om als mens rond te lopen en niet als wandelend logo. Als mensen willen weten wie ik ben dan kunnen ze gewoon naar me toe lopen en me vragen stellen. Veel makkelijker kan ik het niet maken.

Als je geen label draagt dan moeten mensen blijkbaar terugvallen op je uiterlijk of het plaatje dat past bij jouw gedrag of woordkeuze. Meestal laat ik ze drie keer raden als ze vragen “maar Cor, wat doe jij in business?”. In de meeste gevallen krijg ik antwoorden als “je doet vast iets in de mode of in de vormgeving”.  Mijn antwoord is dan “fout, dus je mag nog twee keer raden”.  In een ultieme poging om nu wel tot een goed antwoord te komen, zegt men dan “oké, maar je hebt vast een creatief beroep want je hebt zo’n artistieke look. Als ik kijk naar je schoenen, je bril en je kuif dan denk ik automatisch aan een creatief beroep en dan heb ik nog niet eens over je sokken en je pak’’. Nu moet ik zeggen dat de meeste mensen beginnen over mijn Mascolori schoenen.

Op dat laatste sla ik meestal aan door ze te vragen wat er mis is met mijn schoenen. Het standaard antwoord is ‘’er is niets mis mee maar je moet wel in de creatieve hoek zitten want de schoenen die jij draagt kun je niet bij alle klanten of in alle beroepen dragen. Ik heb dan zoiets van natuurlijk kan het want je ziet het toch? Als ik dan zeg dat ik een creatieve vrijdenker ben in de consultancy branche dan schiet het brein van mijn gesprekspartner regelmatig in een soort spagaat want het plaatje dat ze zien, klopt niet met het plaatje met dat ze gewend waren te zien of wat ze hadden gehoopt te zien.

Natuurlijk doe ik meer dan consultancy maar dat is wel mijn core business. Tja, de meeste mensen houden niet van verrassingen want wees nou eerlijk een bakker moet er als een bakker uitzien, een bankier moet er als een bankier uit zien en een modewerker moet er als een modeontwerper uitzien. Voor een hokjes denker ziet de wereld er zo uit.

Dit is wat we hebben meegekregen in onze opvoeding en wat we geleerd hebben op school. Bovendien is het beeld dat men geleerd heeft en dat past bij een beroep of functie zo vaak bevestigd dat het als gegeven verankerd is geraakt in ons brein. Je eigen plaatje maken en dat aan de buitenwereld tonen, zit blijkbaar niet in ons DNA.

In min of meerdere mate dragen mensen toch vaak een uniform zonder zich er zelf bewust van te zijn. De gemiddelde werknemer conformeert zich bewust of onbewust aan de norm die gebruikelijk is bij een functie, branche of bij een specifiek bedrijf. Ik noem het kloon gedrag.
Als je hier zelf helemaal happy mee bent dan is daar niets mis mee en dan moet je vooral niets veranderen. Maar als ik een uniform had willen dragen dan was ik wel politie agent of piloot geworden.

Het kloon gedrag doet me een beetje denken aan de pubertijd. In de pubertijd willen jongeren allemaal bepaalde schoenen dragen of een bepaald merk smartphone hebben. Heb je dat niet dan ben je een misfit en  hoor je er niet helemaal bij. Omdat we als mens kuddedieren zijn, hebben we geleerd om ons te conformeren aan de massa om te voorkomen dat we als outcast ons leven moeten leiden. Vroeger dacht ik dat dit iets was wat met de pubertijd te maken heeft maar als ik nu rond loop bij een willekeurig bedrijf of een netwerk bijeenkomst bezoek dan merk ik dat je opvalt als je je unieke ik durf te laten zien. Ik gebruik hier bewust het woord durven want vaak krijg ik te horen ‘’je moet het wel durven hoor”’. Als ik dat hoor, denk ik “hoezo durven?” want dat suggereert dat er sprake is van een keuze. Voor mij is de enige keus mezelf zijn en mijn eigen weg kiezen en dat kan je leuk aardig, mooi of whatever vinden.

Als ik zeg dat ik mijn Mascolori schoenen draag bij al mijn klanten ongeacht of het gaat om een advocaten kantoor of een klant in de zorg dan zie ik mensen vaak hun wenkbrauwen fronsen. Maar wordt dat dan niet raar gevonden zegt men dan vaak. “Hoezo is dat raar ? en vind jij het raar dan ?”. Vaak begint men zich te verontschuldigen om vervolgens hun onzekerheid prijs te geven.

Meestal krijg ik als neutraal antwoord ‘’ze zijn wel apart’’.  “Hoe bedoel je apart ? Is dat een synoniem voor mooi of een synoniem voor lelijk of ongepast maar ik durf het alleen niet te benoemen?’’.  Half verontschuldigend reageert men dan in de trant van “’nee, ze zijn zeker mooi maar zakelijk kun je toch niet zulke feestelijke schoenen dragen want dat is toch niet representatief en als je serieus genomen wil worden in business is deze keuze niet handig’’. Dus als ik als kennisdrager serieus genomen wil worden moet ik dus wel de juiste schoenen dragen want anders mis ik kennelijk de boot. Blijkbaar zit de kennis in mijn schoenen en niet in mijn hoofd. Het advies wat ik schriftelijk of verbaal met de buitenwereld deel, is dus op eens minder relevant als de kleur van mijn schoenen niet in lijn is met mijn boodschap of het totaal plaatje dat men heeft bij een functie of rol die je vervult in business.

Volgens mij is het zo dat mensen me uitnodigen omdat ik ze ergens mee kan helpen of omdat ik iets te bieden heb wat zij niet hebben. Het zal ze dan toch een rotzorg zijn wat voor schoenen ik draag? Zo lang mensen me uitnodigen om wie ik ben en wat ik te bieden heb, zal ik niets veranderen aan de schoenen die ik s ’morgens aantrek voor ik naar een klant ga. Als mensen op een gegeven moment niet met mij maar met mijn schoenen beginnen te praten dan ga ik nadenken over een andere schoenen keuze. Maar tot dat moment blijf ik lekker mijn
Mascolori schoenen dragen.

Gaan wij samen onder het genot van een goede bak koffie en met uitzicht op een paar geweldige schoenen en sokken over jouw business sparren ? Het ”ergste” wat ons kan overkomen is het herijken of verrijken van onze inzichten

Are you ready for my story & advice or do you want to talk with my shoes ?